~Rozdział XIX "Nieczysta gra Arrancara".

Witam, witam i o zdrowie pytam:3 Jak zapowiadałem, nowy rozdział. Dalej krótszy, ale wolę w taki sposób się przyzwyczaić do pisania :) Szczególnie dedykuję go Serek, wie ona czemu;)
*

Yakura miał tylko sekundę. Sekundę na to, aby wycofać jakimś cudem wprowadzoną w ruch, płonącą Soramusume. Nawet jemu, panu Zanpakutou, trudno było okiełznać żywioł, którym władała jego „córka”. Szczególnie kiedy śpiewała, a jej głos docierał do uszu wszystkich zebranych, nie tylko Eri.

Kuroi zaś w tej jednej chwili bała się. Cholernie się bała Soramusume, czując tuż przed twarzą jej gryzące iskierki. Dotarło to do niej, że wizerunek jaki przedstawiła na treningu kendou był tylko pojemnikiem, kryjącym prawdziwą moc platynowej dziewczyny. A jej głos, pieśń? Kołysanka...? Nie wystarczył fakt zetknięcia się z zabójczymi wyładowaniami. Sora nie była zaś grzeczną dziewczynką. Kiedy walczyła, robiła to od początku do końca. Nie ważne czy jej, czy też wroga. Jaki byłby najlepszy sposób na pożegnanie oponenta, niż zaśpiewanie mu kołysanki żałobnej? „Śmierci mą towarzyszką, bliskie ci jesteśmy”, zdawała się mówić Sora. Ironia, ktoś by powiedzieć mógł. Tak delikatna istota, o czystym, głębokim głosie. A zarazem tak zabójczym. Sora jednak zatrzymała się, bez jakiejkolwiek ingerencji ze strony „Ojca”.

*

Właśnie na taką okazję czekał Sven. Odepchnął na bok skołowaną i zastygłą w bezruchu Eri, uznając ją za robaka. Jego celem był szlachcic, równie zaskoczony, co jego podwładna. Arrancar chwycił w pasie kapitana za jego szatę i silnym ruchem nogi, odrzucił go w kierunku kamienicy będącej tuż przed nimi. Nagły powrót świadomości zmusił Yakurę do hamowania i uniknięcia zderzenia ze ścianą.

- Brawo, kapitanie. Nie spodziewałem się, że ockniesz się tak szybko. Lepiej byś wyglądał tam na dole, wśród szczątków ściany.- mruknął prześmiewczo Hevaniero, po cichu przeklinając refleks Shinigami.

- Byłoby szkoda zaczynać walkę w taki sposób...Eri, co Ty tutaj robisz?!-

- Z...Zgred? Ja...sama nie wiem jak się tutaj znalazłam..- bąknęła niepewnie Kuroi, lądując na rozdygotanych nogach na ziemi.

- Eri, tak? To biedactwo nazywa się Eri...Jak widzę, niezbyt się lubicie, więc nie będzie problemem jak zrobię TO.- chwilę później Angel, jego katana przebiła na wskroś ciało Shi-chan. Widok krwi, spływającej z kącika ust na policzek był oznaką porażki Yakury. Angel nasiąknięty krwią lśnił miejscami, trzymany w ręku Svena. Ichigo zaś pierwszy raz nie wiedział co ma zrobić, czy wtrącić się do walki.

- Jak...przecież to Eri. Nie mogła tak łatwo zginąć?- pytał sam siebie Karakuri, spoglądając na bezwładne ciało Eri, lecące w dół, ku ulicy. Huk kości uderzających o bruk rozszedł się po okolicy. Yakura ledwo stał. Nie potrafił panować nad swoim gniewem, wstrzymać go przed eksplozją. Liczyło się jedno: posiekać Svena...

- Yakura, wstrzymaj się...- dziwny, męski głos zagościł w uszach kapitana. Przekręcił głowę i szeroko rozwartymi powiekami spojrzał na Kurosaki'ego, próbującego go uspokoić.- Widziałem co ten bydlak zrobił, ale nie możesz dać mu tej satysfakcji ze swojego gniewu. Razem go zaatakujemy...-

- Mam gdzieś Twoje pomysły! Dopóki nie poćwiartuję tego sukinkota, nie mamy o czym gadać!- warknął Yakura, jakby był wilkiem, któremu inny samiec próbował odebrać ofiarę.

- Jesteście przeuroczy, panowie. Pozwólcie jednak, że coś wam pokażę.- ledwo to powiedział, a martwe z pozoru ciało Eri uniosło się do góry, będąc ponownie żywym. Yakura nie wiedział czy to wpływ adrenaliny czy to wszystko było snem. Zobaczył żywą Shi-chan, jakby to co się stało przed chwilą nie miało miejsca.

- Eri?!- udało mu się tylko wykrzyknąć, kiedy skierował na Svena wzrok. Arrancar uśmiechał się szeroko, jak gdyby on i obaj Shinigami byli częścią teatrzyku. Jednocześnie przytulał niemą Kuroi do ramienia, wpatrzoną w jeden punkt.

- Zorientowałem się, że byłem na tyle nie miły, zapominając o poinformowaniu o tym, co potrafię.- wyjął katanę z sayu, Angel błysną nieskalany wcześniej widoczną posoką.- Poznajcie Angela, mojego Zanpakutou. Jego cudowną zdolnością jest...tworzenie iluzji.- Ichigo wzdrygnął się na wspomnienie iluzji. Pamięć o Aizenie obudziła w jego głowie obrazy sprzed kilku lat. Karakuri zaś nie mógł uwierzyć w fakt, że poddał się złudzeniu. Nigdy nie był na nią podatny, ale teraz dał się nabrać jak mały dzieciak.- Kurosaki, muszę Cię jednak ostrzec: moja iluzja nie jest tak infantylna jak Aizena. Zresztą, nawet nic jeszcze nie zrobiłem, a już wpadliście w zakres jej działania. To takie żałosne. Ale teraz, zakończmy te pogaduszki, mam zadanie do wykonania.-

Hevaniero ledwo skończył mówić, a jego ręka zastygła w miejscu, spętana lodowymi kryształami. Lodowaty wiatr sprawiał, że letnie popołudnie zmieniło się w zimowy wieczór.

- Rukia!-

- Powiedz mi, Ichigo, czy to wynika z lenistwa, że ciągle gadasz z wrogiem, zamiast atakować go?- porucznik Kuchiki trzymała wyciągniętą i uwolnioną Sode no Shirayuki przed sobą, wycelowaną bezpośrednio w bok Svena.

- Kolejna Shinigami...? Ile was matka miała, co? Przychodzę w prostym celu, chciałem kupić zwykłe słodycze i alkohol, a wy...?!- nie dokończył.

- Tsugi no Mai: Hakuren!- w kierunku Hevaniero ruszyła lodowa fala, zamrażając go do postaci rzeźby. Pod lśniącą powierzchnią widoczny był grymas zdziwienia na twarzy bruneta.

Oniemiałe ciało Eri nagle zniknęło, rozwiewając się na wietrze niczym popielna kukła.

- Karakuri-taichou, wszystko w porządku?- spytała Rukia, lądując obok zaskoczonego Yakury. Ichigo milczał, czując rozgoryczenie spowodowane wtargnięciem dziewczyny na pole bitwy. Po chwili w mózgu Zastępczego Shinigami pojawiło się wspomnienie walki o podobnym przebiegu.

- Rukia, Yakura, odsuńcie się!- jak na zawołanie, lodowa skorupa Hakuren pękła na miliony kawałków, wypuszczając swego więźnia. Sven stał w powietrzu, trzęsąc się z zimna. Angel drżał w jego dłoni, nie wypadając jednak z uścisku właściciela.

- M...myślałaś, kobieto, że zamkniesz mnie na zawsze w tej lodówce? Niedoczekanie. Kuse, za dużo czasu już straciłem w tej zabitej deskami dziurze. Zabieram słodycze z alkoholem i wracam do domu, tam jest cieplej przynajmniej.- Hevaniero zrobił krok do tyłu, po czym zniknął im z oczu. Pojawił się na moment między Rukią, a Yakurą by posłać im żądne zemsty spojrzenie i pobiegł w kierunku miasta. Karakuri próbował go złapać, lecz Arrancar, mając potrzebne łupy, otworzył gargantę, zamknąwszy ją za sobą błyskawicznie.

- I widzisz co narobiłaś? Gdyby nie Twoja interwencja, poradzilibyśmy sobie. A tak drań uciekł, pozostawiając niedopowiedzenia!- jęknął Ichigo, poirytowany zaistniałą sytuacją. Yakura tylko stał, nie mogąc pozbierać jakichkolwiek myśli. To na pewno była najdziwniejsza wizyta w Świecie Żywych, odkąd tutaj gościł.

*

- Ile mamy czekać na te głupie żelki?! Nie ma go już kilka godzin!- zrzędziła płaczliwie Serek, próbując nie myśleć o żelkach. Chociaż...czy jakiejkolwiek myślenie jej w ogóle wychodziło? Marvyanaka zaś, niecierpliwa tylko w środku, posłusznie czekała na powrót Hevaniero. W końcu otworzyła się przed nimi garganta, a w progu stanął Sven.

- Sveniu! Ty podły, wredny...wredny...Arrancarze! Gdzie się podziewałeś, do pioruna?! Ja tu umieram z głodu, Marvy z pragnienia, a Ty co?! Posiedzenie sobie zrobiłeś w mieś...- zamilkła, widząc jak brunet posyła jej spojrzenie śmierci.

- Serek, Marvyanaka, mamy sporo do omówienia...apsik!- skwitował swoją wypowiedź mężczyzna, wycierając nos o chusteczkę.

To był naprawdę dziwny dzień...

~To be continued...

~Rozdział XVIII: "Inkwizycja? Wielu się jej spodziewa. Ale tego- nikt".

W końcu, po wieelu miesiącach zastoju, w końcu jest rozdział. Napisany, krótszy, ale szykujcie się na cd. niedługo, bo Wena się trzyma. Ale zapraszam do czytania :3

*

Spokój, cisza, przerywana tylko lekkim szumem strumyka, spływającego w dół do jeziora. Tego potrzebował Karakuri. Była to najlepsza alternatywa od czasu, kiedy przygarnął pod swoje opiekuńcze „skrzydła” Eri. Osamotniony, pozbawiony nawet obecności Soramusume, miał czas tylko dla siebie. W tym całym zawirowaniu, związanym ze ślubem, ucieczką i innymi problemami związanymi z osobą jego córki, w końcu mógł na trzeźwo skupić swoje myśli. Mógł sam siebie postawić w osąd i spytać: „Czy jestem dobrym ojcem, skoro moja własna, rodzona córka mnie nienawidzi?”. Teraz miał czas na to odpowiedzieć. Nie był dobrym ojcem. Więc jak mógł to zmienić? To dopiero było pytanie…

*

Eri była silna, to trzeba jej było przyznać. Soramusume z większym, niż się spodziewała trudem, pojedynkowała się z bladoskórą dziewczyną. Zdawać się mogło, że Zanpakutou była wyszkolona do granic mistrzostwa w kendo, jednak każda chwila pokazywała iż Kuroi też niewiele brakowało do tego poziomu. Zgrabnie blokując uderzenia bokkena, niemal błyskawicznie przechodziła do kontry, nie dając chwili wytchnienia platynowej duszy.

- Jesteś…lepsza niż myślałam, Shi-chan. – dysząc nieco, Soramusume sprzedała komplement rywalce.

- Mnie walki nauczyła ulica, a Ciebie…cieplutkie sale dywizji. I teraz pomyśl, która z nas szybciej musiała nauczyć się tego, jak przeżyć.- odpowiedziała jej z przekąsem Eri. Była cała posiniaczona, na lewym policzku było widać mocne zadrapanie. Jednak nie była dłużniczką długo wobec Sory. Strój Zanpakutou był pokiereszowany, jak nigdy dotąd podczas poważniejszych walk.

- Jeszcze pożałujesz swojej zbytniej pewności siebie, Eri….- miała uderzyć ją, kiedy nagle stanęła jak wryta. Bokken wypadł z jej dłoni, pioruny otaczające salę zniknęły.

- Ej, Platyno! Czemu nie atakujesz?! – spytała poirytowana Eri, zdziwiona równocześnie zachowaniem Sory.

- Otou-san…muszę wracać do niego. Jest zagrożony.- wydukała dusza, jakby bez emocji. Po chwili, po stojącej naprzeciwko Eri dziewczynie, nie było śladu.

- Co się…dzieje ze Zgredem…?- wymamrotała Kuroi, pytając już tylko powietrze. Nie była świadoma tego, co się działo daleko, poza jej światem.

*

- Pobudka, Ichigo…-

- Daj mi spokój, wczoraj ledwo pozbyłem się chmary Pustych…- wybełkotał zmęczony Ichigo, leżąc jeszcze pod kołdrą swego łóżka.

- Pobudka, śpiochu leniwy! Twoja odznaka wyje jak szalona!- zdenerwowany Kon zaczął skakać po brzuchu Kurosaki’ego, próbując go postawić na nogi.

- Ej, nie prosiłem o taką pobudkę!- Ichigo zerwał się z mebla, podnosząc za futrzaną łapkę Kon’a.

- Mówiłem Ci, że odznaka Twoja wykryła coś lub kogoś!-

- Odznaka?- Kurosaki wypuścił futrzaka na podłogę, biorąc w dłoń migającą, grzechoczącą odznakę Zastępczego Shinigami. Próbując wyczuć wrogie reiatsu, pozostał ślepy na inne przyjazne… Przez okno do pokoju weszła czarnowłosa dziewczyna, z plakietką na ramieniu.

- Ichigo, do roboty. Dwunasta dywizja wykryła obecność…czy Ty mnie w ogóle słuchasz? –spytała Rukia poirytowana ignorancją, pozbawiającej powagi jej raportu.

- Oczywiście, że słuch…Rukia?- zaskoczony, odwrócił się w jej stronę. Po chwili poduszka wylądowała na jego twarzy.

- Mógłbyś choć trochę się przejąć, tępaku! W mieście wykryto obecność Arrancara. I to potężnego, jego reiatsu jest na poziomie Cero, według wyliczeń Dwunastki. –

- Arrancarzy w Karakurze? Nie pokonałem przypadkiem większość z nich, w tym część kapitanowie?-

- Najwyraźniej jakiś przeżył walki w Hueco Mundo. Głównodowodzący Yamamoto kazał znaleźć najbliższego w terenie Shinigami. Podobno kapitan Karakuri jest w mieście, ale nie ma z nim kontaktu. A tylko Ciebie znalazłam, Ichigo.- Kuchiki spojrzała na niego wymownym, rozkazującym wzrokiem. Wiedząc, że kłótnia byłaby bezowocna, Ichigo przyłożył odznakę do ciała, które opadło głucho na podłogę.

- Nie zamierasz mnie chyba zostawić z tym cielskiem?!- spytał z wyrzutem Kon.

- Na pewno coś wymyślisz. Wiadomo, że jesteś przecież bystry, prawda?-

- Czy Ty kiedykolwiek wątpiłeś w geniusz mojego bystrego umysłu?! Myślisz, że nie dam sobie rady?! Nie doczekanie!- Kon, bojowo nastawiony do zadania opieki nad ciałem młodzieńca, heroicznie uniósł je łapkami do góry, kładąc na łóżku.- Skop go za mnie, Ichigo!-

*

Urahara odpoczywał w swoim sklepie, gdy nagle, chwilę relaksacji przerwał odgłos otwieranych drzwi. Nowy klient! Trzeba było go przywitać jak należy, przetoczyły się myśli w głowie Kapelusznika.

- Witam w sklepie ze słodyczami Urahary! W czy mogę...oh, Karakuri-san. Dawałeś mi nadzieję na to, że ktokolwiek tu coś kupi, poza rodziną Kurosaki.- mruknął rozczarowany Kisuke, spoglądając na kamienną twarz Yakury.

- Masz go schowanego, prawda?- spytał śmiertelnym szlachcic, ubrany w czarną, skórzaną kurtkę, jeansy, z nosem przyozdobionym czarnymi okularami.

- Zabrałeś gigai, ale zapomniałeś o Cukierku Duszy?- dało się słyszeć w tonie sklepikarza rozbawienie.

- Wcześniej nie potrzebowałem Cukierka. Myślę, że znasz obecną przyczynę, prawda?-

- To reiatsu...Czuć, że należy do Arrancara, jednak tym razem nie jest ono zwyczajne.- Urahara poprawił kapelusz, dopasowując się do powagi sytuacji.

- Zaopiekuj się gigai, niech nigdzie nie wychodzi, dopóki nie zniknie zagrożenie.-

- Masz moje słowo, Karakuri-san.- odpowiedział Kisuke, podnosząc bezwładne już gigai kapitana. Yakura zaś stał na dziedzińcu przed sklepem, szata kapitańska tańczyła na wietrze, mimo iż nie było widać znaków tego żywiołu. Bardziej spostrzegawczy jednak ujrzeliby, spoglądając w niebo, ciemne chmury, deszczowe, zbierające się nad miastem...To Soramusume, wróciwszy do swego „ojca”, uaktywniała się. Szykowała scenę pod swoją kołysankę śmierci.

*

Sven bacznie obserwował miasto, stojąc na dachu jednego z apartamentów mieszkalnych.

- Pusto, żadnych większych źródeł reiatsu...Tylko gdzie w tej zapchlonej dziurze znajduje się cukiernia?- był tutaj w jednym celu: żelki. Nadal nie wierzył, że dał się namówić na tą misję. I to z tak banalnego powodu, jakim były słodycze. Najlepiej by było gdyby sama Serek poszła po te głupie żelki. To miasto było nudne...

- Ej, A..Arrancarze! Czego tutaj chcesz?!- przemyślenia Svena przerwało jąkanie mężczyzny, shinigami w fryzurze afro na głowie.

- Shinigami?...A już myślałem, że zanudzę się na śmierć.- odpowiedział mu głośno Hevaniero, udając radość w głosie.

- Wiesz z kim rozmawiasz?! Kurumadani Zennouske, to moje miasto i ja zostałem wyznaczony na jego opiekuna!-

- Spadaj stąd, jeśli nie chcesz zostać zwolniony z tej pracy „opiekuna”.-

- C-co?! Już ja Ci pokażę, że nie ze mną te...- przerwał mężczyzna, widząc przed sobą pomarańczowe, krótkie włosy. Ichigo zjawił się, mogło się wydawać, w odpowiedniej chwili.

- Ja się tym zajmę, Zennouke-san...- w mężczyźnie wzbierała złość.

- W końcu ktoś godny mojej uwagi. Jak się nazywasz, dzieciaku?!- spytał Sven, zaintrygowany obecnością Kurosakiego.

- Zastępczy Shinigami, Kurosaki Ichigo. Nie przypominam sobie Twojej twarzy z Hueco Mundo!-

- Kurosaki, tak? Czyli to Ty pokonałeś Ulquiorrę i Grimmjowa. Ciekawe, bardzo ciekawe. Jak wrócę do Hueco Mundo, przekażę mu pozdrowienia od Ciebie!-Grimmjow?! Ichigo zaskoczony tymi informacjami, przypomniał sobie ich walkę oraz przykre spotkanie Szóstego Espady z Nnoitrą

- To Grimmjow żyje?! Myślałem, że Nnoitra go przeciął!-

- Nie wiedziałeś o tym? Grimmjow żyje, został z moimi podopiecznymi w naszym świecie. Zresztą, nie jestem tutaj z własnej woli.-

- Kim w ogóle jesteś?! Nie dość, że nie kojarzę twarzy to jeszcze imienia nie znam...- mruknął lekko poirytowany Ichigo.

- Faktycznie, wybacz mi ten brak szacunku. Sven Hevaniero, Cero Espada nowo powstałej Nova Espada.- Cero Espada? To stąd pochodziło to przytłaczające reiatsu, pojawiła się u chłopaka myśl.

- Nie zaprzeczam, że pojawienie się Arrancara będzie jakąś rozrywką, po tak długim czasie spokoju. Rukia by mnie zabiła za jeszcze dłuższą bezczynność.-

- No to proszę, sprawdź swoją formę, Kurosaki. Chętnie się przekonam o tym, co pokonało Ciffera.- odpowiedział spokojnym, zrelaksowanym tonem Sven, wyciągając z sayu Angela.

W tej samej chwili powietrze przeszyła błyskawica...

- Kurosaki, wiem, że chcesz walczyć ze Svenem, ale zostaw to mnie.- głos Yakury zabrzmiał między arrancarem, a chłopakiem. Kapitańskie haori błyskało, ozdobione wyładowaniami; prawa dłoń okryta była rękawicą, trzymającą tsubę świetlistej katany. Sora zaczęła śpiewać.

- Kolejny gość? Ilu was jeszcze dzisiaj będzie? Chciałem kupić zwykłe żelki, ale ciągle ktoś mi przerywa, chcąc mnie zabić...- jęknął niezadowolony Sven, nie ukrywając jednak tego po sobie.

- Nie traćmy czasu na rozmowy. Ichigo, rób co chcesz, ale jego zostaw mnie.- Yakura wyprowadził pierwszy atak. Jednak tego, co miało nastąpić, nic, a nic się nie spodziewał.

- Tutaj jesteś, Zgredzie! Jak śmiałeś zamykać mnie z So...rą...- na sekundę przed cięciem, między kapitanem, a Svenem stanęła Eri. Miała czas tylko rozszerzyć oczy w szoku...

To be continued...